۩۞۩ FACE OF WAR۩۞۩

اول سموئیل

اول سموئیل

این کتاب با تولد سموئیل نبی آغاز می شود و با مرگ شائول پادشاه پایان می یابد. سموئیل، که از دوران کودکی در خانه ی خدا بزرگ شده بود، به خوبی قوم اسرائیل را هدایت و اداره می کرد. با این حال مردم از او خواستند پادشاهی برای آنان تعیین کند. بنابر این او شائول را به عنوان نخستین پادشاه اسرائیل انتخاب کرد.

آغاز کار شائول بسیار خوب بود، اما به تدریج او از خدا دور شد. خداوند از سموئیل خاست داود را به جای شائول انتخاب کند. در این ضمن داود با کشتن جلیات فلسطینی، محبوب مردم اسرائیل می شود. با وجود محبت هایی که داود نسبت به شائول نشان می دهد، شائول روز به روز نسبت به داود حسود تر می شود. بین یوناتان،پسر شائول، و داود دوستی صمیمی ایجاد می شود و این موضوع باعث حسادت بیشتر شائول می گردد و او در صدد قتل داود بر می آید. داود از دست شائول فرار می کند و تعقیب شائول بی نتیجه می ماند.

در این ضمن، اسرائیل و فلسطین با یکدیگر در جنگ بودند. شائول و یوناتان در این جنگ کشته می شوند. و به این ترتیب کتاب اول سموئیل به پایان می رسد.

محسن شفائی جمعه 31 فروردین‌ماه سال 1386 ساعت 21:34

0 نظر

دوم سموئیل

دوم سموئیل

کتاب دوم سموئیل با خبر یافتن داود از مرگ شائل و عزاداری او آغاز می شود. داود، پادشاه بخشی از کشور اسرائیل، یعنی یهودا، شد و پسر شائل بخش دیگر را تجزیه کرد. بین این دو پادشاه جنگ در گرفت و پسر شائل کشته شد و کشور اسرائیل بار دیگر یکپارچه گردید و داود پادشاه همه ی بنی اسرائیل شد. داود خواست برای خدا خانه ای بنا کند، ولی خداوند از طریق ناتان نبی به او گفت: این کار توسط فرزند تو انجام خواهد شد.

داود بر همه ی دشمنان خارجی غلبه کرد و آنان را نابود ساخت و حکومت مقتدری ایجاد نمود. در این بین، داود، که در اوج اقتدار بود، به همسر یکی از سربازانش تجاوز کرد و چون رسوایی به بار آمد، توطئه ای چید و او را در میدان جنگ به کشتن داد. خدا بر او غضب کرد و او توبه نمود. یکی از پسران داود علیه او شورش کرد و ملک او را گرفت، سرانجام این غائله با قتل پسر داود پایان یافت. توطئه ی دیگری مملکت را به سوی جدایی و تجزیه برد و باز داود پیروز شد. مملکت رو به آرامش می رفت، ولی داود دستور سرشماری مردان جنگی را صادر کرد. این چنین کتاب دوم سموئیل پایان می یابد.

محسن شفائی جمعه 31 فروردین‌ماه سال 1386 ساعت 21:33

0 نظر

معرفی کتاب مقدس

معرفی کتاب مقدس

مقدمه

کتاب مقدس از دو بخش اصلی عهد عتیق و عهد جدید تشکیل شده است .

عهد عتیق بخشی است که یهودیان آن را قبول دارند و خود شامل کتاب های پیدایش، خروج، لاویان، اعداد، تثنیه، یوشع، داوران، روت، اول سموئیل، دوم سموئیل، اول پادشاه، دوم پادشاه، اول تواریخ، دوم تواریخ، عزرا، نحمیا، استر، ایوب، مزامیر، امثال، جامعه، غزل غزلها، اشعیا، ارمیا، مراثی ارمیا، حزقبال، دانیال، هوشع، یوئیل، عاموس، عوبدیا، یونس، میکاه، ناحوم، حبقوق، صفنیا، حجی، زکریا، ملاکی می باشد.

ولی مسحیان براین باور اند که دینشان در امتداد دین دین موسی است وکامل کننده و تمام کننده ی دین یهود ، پس علاوه بر کتاب های عهد جدید کتاب های عهد عتیق را نیز قبول دارند.

کتب عهد جدید شامل اناجیل اربعه (متی،مرقوس،لوقا،یوحنا)، اعمال رسولان، رومیان، اول قرنتیان، دوم قرنتیان، غلاطیان، افسسیان، فیلیپیان، کولسیان، اول تسالونیکیان، دوم تسالونیکیان، اول تیموتائوس، دوم تیموتائوس، تیطوس، فیلیمون، عبرانیان، یعغوب، اول پطرس، دوم پطرس، اول یوحنا، دوم یوحنا، سوم یوحنا، یهودا، مکاشفه می باشد که در ادامه در مورد هرکتاب مطلب را خواهید خواند.

محسن شفائی جمعه 31 فروردین‌ماه سال 1386 ساعت 21:31

0 نظر

مجموعه‌هایی مانند منظومه شمسی

منظومه به مجموعه ای از اجرام سنگین و سیاراتی گفته می شود که همگی به دور یک ستاره در حال گردشند. با منظومه شمسی به خوبی آشناییم. منظومه ای مشتمل از زمین و هفت سیاره اصلی و خورشید.
علاوه بر سیارات اجرام کوچک فراوانی در منظومه شمسی گرد خورشید در حرکتند از جمله کوتوله ها، سنگ های آسمانی و ستاره های دنباله دار و همین طور ابر های نازکی از گازها و غبار که به آنها ابر های میان سیاره گفته می شود. بیشتر از ۱۰۰ قمر طبیعی نیز در این منظومه در چرخشند.
به جز خورشید، زمین و ماه اجرام بسیار دیگری نیز وجود دارند که با چشم غیرمسلح قابل رصدند از جمله سیارات عطارد، زهره، مریخ، مشتری و زحل همین طور شهاب سنگ ها و ستارگان دنباله داری که به طور موقت قابل مشاهده اند. اجرام بسیار زیاد دیگری نیز توسط تلسکوپ ها در منظومه شمسی رصد شده اند. از سال ۱۹۹۰ ستاره شناسان سیارات زیاد دیگری در اطراف ستاره های دوردست کشف کرده اند. با مطالعه روی این اجرام و نحوه گردش شان به دور ستاره مرکزی، دانشمندان امیدوارند اطلاعات کلی تر و جامعی در خصوص منظومه ها به دست آورند.
برای مثال می دانیم که در منظومه ما چهار سیاره کوچک با سطوح سخت و نزدیک به خورشید به نام های عطارد، زهره، زمین و مریخ همین طور چهار سیاره غول پیکر با سطوح غیر جامد گازی در فاصله دورتر از خورشید به نام های مشتری، زحل، اورانوس و نپتون وجود دارند اما کشف ستاره ای دارای چندین سیاره غول پیکر گازی که در مدار های نزدیک به آن ستاره در گردشند مایه حیرت دانشمندان و ستاره شناسان شد.
برای مثال یک سیاره تقریبا به اندازه مشتری حول مداری به دور ستاره ۵۱ پگاسی (۵۱ Pegasi) کشف شده. فاصله مدار این سیاره تا ستاره نسبت به فاصله مدار سیاره عطارد در منظومه شمسی به خورشید، کمتر است. منظومه شمسی خورشید بزرگ ترین و مهمترین جرم آسمانی در منظومه شمسی است که ۸/۹۹ درصد جرم منظومه شمسی را به خود اختصاص داده است. بیشتر گرما، نور و انرژی لازم برای تشکیل و ادامه حیات توسط خورشید تامین می شود. لایه های بیرونی خورشید داغ و متلاطم است. گاز های داغ و ذرات باردار پیوسته از این لایه به فضا متساطع می شوند.
این جریان گازها و ذرات، باد های خورشیدی را ایجاد می کنند که بر همه چیز در منظومه شمسی می وزند. طبق قانون کپلر(Johannes Kepler) ستاره شناس آلمانی در اوایل قرن ۱۷ سیارات در مدارهایی بیضی شکل حرکت می کنند که خورشید در یکی از کانون های آن قرار دارد. چهار سیاره داخلی (نزدیک به خورشید) عمدتا حاوی آهن هستند. به این چهار سیاره، زمینی ها گفته می شود چون از لحاظ اندازه و ترکیبات بسیار شبیه زمین اند. چهار سیاره بیرونی (دورتر از خورشید) گلوله های عظیم گاز هستند.
تقریبا بیشتر جرم آنها را هیدروژن و هلیم تشکیل می دهد که همین امر باعث شده که این سیارات بیشتر شبیه خورشید باشند تا زمین. لایه های زیرین این سیارات ابر های ضخیم از گازست ولی ممکن است هسته بعضی از آنها جامد باشد. سیاره های کوتوله یا سیارک ها اجرام گرد کوچکی هستند که دور خورشید می چرخند. برخلاف سیارات این اجرام کوچک نیروی گرانش قابل ملاحظه ای برای تاثیرگذاری بر حرکت اجرام دیگر ندارند. این سیارک ها اغلب همراه دسته هایی از اجرام آسمانی کوچک تر از خود در حرکت اند.
به عنوان مثال در مداری به نام کمربند اصلی که مابین مدار های مریخ و مشتری قرار دارد میلیون ها جرم کوچک آسمانی و سیاره کوتوله در گردشند. سیارک های دیگری نیز در مداری به نام کمربند کایپر(Kuiper)، دورتر از مدار نپتون در گردشند.
این مدار یکپارچه مملو از اجرام کوچک نظیر شهاب سنگ ها و اجرام یخ زده و... است. در مقایسه با سیاره ها، اجرام موجود در کمربند کایپر به حرکات و گردش نامنظم درمدار خود گرایش دارند. از جمله سیارک های موجود در این منطقه می توان از پلوتو و ۲۰۰۳ یو بی ۳۱۳ (۲۰۰۳ UB۳۱۳) که از پلوتو بزرگ تر است، نام برد. به جز عطارد و زهره بقیه سیارات منظومه شمسی دارای قمر هستند.
سیارات درونی (سیاره های نزدیک به خورشید) قمر های کمی دارند. زمین یک قمر و مریخ دارای دو قمر کوچک است، اما سیارات بیرونی (سیاره های دور از خورشید) با تعداد زیاد قمرهایشان، هرکدام مثل یک منظومه هستند. مشتری دارای حداقل ۶۳ قمر است. از بین این قمرها، چهار قمر که از همه بزرگ ترند به نام گالیله (Galileo) ثبت شده اند. این ستاره شناس ایتالیایی درسال ۱۶۱۰ موفق به کشف آنها با یکی از بدوی ترین تلسکوپ ها شد.
بزرگترین قمر مشتری که بزرگ ترین قمر موجود در منظومه ما نیز است گانیمد (Ganymede) نام دارد. این قمر از عطارد نیز بزرگ تر است. سیاره زحل دارای حداقل ۵۶ قمر است. بزرگ ترین قمر زحل، تیتان (Titan)، جوی ضخیم تر از جو زمین دارد و از عطارد بزرگ تر است. اورانوس حداقل ۲۷ قمر دارد و نپتون دارای ۱۳ قمر است. احتمال وجود قمر های بیشتر حول سیاره های غول پیکر بیرونی که هنوز کشف نشده باشند بسیار زیاد است. بعضی از سیارک ها و اجرام کوچک آسمانی نیز دارای قمر هستند.
پلوتو دارای قمریست که نصف خود این سیاره کوتوله است و « ۲۰۳۳ یو بی ۳۱۳ » قمری دارد که تقریبا یک هشتم آن است. حلقه ای از غبار و اجرام کوچک پیرامون همه سیاره های غول پیکر را وجود دارد. حلقه زحل برای ما آشناترین حلقه است، اما حلقه های باریکی نیز حول مشتری، اورانوس و نپتون وجود دارند. ستاره های دنباله دار، توپ های یخی هستند که ساختمان آنها متشکل از یخ و سنگ است.
زمانی که یکی از این توپ های یخی به خورشید نزدیک می شود، بخشی از یخ های موجود در مرکز آن بخار می شوند این بخار تحت تاثیر باد های خورشیدی قرار گرفته و به شکل دنبال های برای توپ یخی در می آید و به این شکل ستار های دنباله دار به وجود می آید. ستاره شناسان ستاره های دنباله دار را در دو گروه اصلی طبقه بندی کرده اند. گروه دوره طولانی که بیش از ۲۰۰ سال طول می کشد تا یک دور کامل حول خورشید بزنند و گروه دوره کوتاه که دور خود را در مدت زمانی کمتر از ۲۰۰ سال طی می کنند.
ستاره های دنباله دار این دو گروه متعلق به دو منطقه متفاوت در منظومه شمسی هستند. ستاره های گروه دوره طولانی در منطقه ای به نام ابر اورت (Oort) مستقرند. ابر اورت نام گروهی از ستاره های دنباله داری است که در فاصله ای دورتر از مدار پلوتو قرار گرفته اند. نام این منطقه از نام ستاره شناس آلمانی، جان اورت (Jan H. Oort) گرفته شده است. وی برای اولین بار حضور این ابر را اعلام کرد.
ستاره های دنباله دار دوره کوتاه در کمربند کایپر هستند. در هر دو منطقه ابر اورت و کمربند کایپر، اجرامی دیده می شود که مربوط به دوره شکل گیری سیارات در منظومه شمسی است. سیاره های کوچک دیگری نیز در این منظومه حضور دارند که در واقع سنگ های آسمانی هستند. مدار بعضی از این اجرام بیضی شکل است و به قسمت های درونی تر از مدار زمین و حتی مدار عطارد نیز می رسند.
مدار بعضی دیگر دایره شکل است و در فضاهایی میان مدار های سیارات بیرونی قرار دارد. بیشتر این اجرام در فضایی به نام کمربند سنگ های آسمانی، در فضایی بین مدار های سیاره های مریخ و مشتری در حال گردش به دور خورشیدند. این منطقه شامل بیش از ۲۰۰ سنگ آسمانی است که قطر آنها بیش از ۱۰۰ کیلومتر(۶۰ مایل) است. دانشمندان تخمین می زنند که بیش از۷۵۰ هزار سنگ آسمانی با قطر بیش از ۱ کیلومتر (۵/۳ مایل) و میلیون ها سنگ کوچک تر در این کمربند وجود دارند. در این منطقه حتی سنگ هایی یافت شده که چندین سنگ کوچک تر حول آنها در گردش است.
شهاب سنگ های کوچک نیز گروهی از اجرام فلزی یا صخره ای هستند. زمانی که این اجرام وارد جو زمین می شوند، رده ای نورانی به جای می گذارند که ناشی از تلاشی و تجزیه آنهاست. برخی از این اجرام کوچک پس از عبور از جو، به زمین برخورد می کنند. بیشتر این شهاب سنگها اجرامی هستند که در کمربند سنگ های آسمانی تشکیل شده اند.
در اواخر قرن بیستم ستاره شناسان شهاب سنگ هایی را کشف کردند که از مریخ و ماه می آمدند. خیلی از شهاب سنگ ها قطعات جدا شده از ستاره های دنباله دارند. در منظومه شمسی، منطقه ای وجود دارد شبیه به قطره اشک.
این منطقه آکنده از ذرات باردار الکتریکی می باشد که توسط خورشید تولید شده اند. دانشمندان هنوز ابعاد دقیق این منطقه را اندازه گیری نکرده اند ولی گمان می رود که وسعت این منطقه از قسمت لبه پایین اشک، حدود ۱۵ بیلیون کیلومتر(۹ بیلیون مایل) باشد. بسیاری از ستاره شناسان بر این عقیده اند که منظومه شمسی از غباری بسیار عظیم و دوار به نام غبار خورشید تشکیل شده است. براساس این تئوری، غبار خورشید به سبب گرانش شدید خود متلاشی شده. شمار دیگری از ستاره شناسان وقوع یک ابر نو اختر در نزدیکی غبار خورشید را دلیل تلاشی آن می دانند.
زمانی که توده بزرگ غبار خورشید منقبض شد چرخش آن سریع تر و به یک صفحه سیاره ای مبدل شد. تئوری غبار خورشید معین می نماید ذراتی که در صفحه سیار ه ای وجود داشتند با برخورد به یکدیگر به اجرام شبه سیاره یا سیارک ها تبدیل شدند.
برخی از این اجرام با یکدیگر ترکیب شده و درنهایت هشت سیاره بزرگ این منظومه را شکل داده اند. بقیه اجرام تشکیل دهنده اقمار، سیاره های کوتوله، اخترک ها و ستاره های دنباله دار بوده اند. همه اجرام بزرگ و کوچک موجود در منظومه شمسی دور خورشید، در یک جهت، و تقریبا در یک صفحه، در گردشند چرا که همه آنها در اصل اعضای یک صفحه بزرگ سیاره ای هستند. بیشتر مواد و ذرات موجود در غبار خورشید، بر اساس تئوری غبار خورشید، در هنگام انقباض به مرکز این توده کشیده شده و در آن قسمت تحت فشار کافی، منجر به تشکیل خورشید شده اند.
در این هنگام انفجار های خورشیدی آغاز و باد های خورشیدی شروع به وزیدن نمودند. این بادها به اندازه ای شدید بودند که عناصر سبک از جمله هیدروژن و هلیم را با خود به قسمت های داخلی منظومه آوردند. شدت این بادها در قسمت های بیرونی کمتر و در نتیجه اجتماع هیدروژن و هلیم در این مناطق بیشتر از بخش های درونی است و این توجیه مناسبی برای این مسئله است که سیارات درونی کوچک تر و صخره ای هستند ولی سیارات بیرونی غول پیکرند و تقریبا به طور کامل از هیدروژن و هلیم تشکیل شده اند.
منظومه های دیگر ستاره های زیادی دارای صفحه سیار ه ای پیرامون خود هستند که به نظر می رسد این صفحه ها همان سیستم های منظومه ای باشند. در سال ۱۹۸۳ یک تلسکوپ مادون قرمز تصویری از صفحه سیار ه ای حول ستاره وگا (Vega)، درخشان ترین ستاره در صورت فلکی لیرا (Lyra) تهیه کرد. این اکتشاف اولین مدرک به دست آمده مبین وجود مجموعه هایی شبیه به منظومه شمسی در نقاط دیگر فضا به حساب می آید.
در سال ۱۹۸۴ ستاره شناسان صفحه سیاره ای دیگری پیرامون ستاره پیکتوریس بتا (Beta Pictoris) در صورت فلکی پیکتور(Pictor) مشاهده کردند. در اوایل قرن ۲۱ ستاره شناسان بیش از ۵۰ ستاره را کشف کردند که مانند خورشید سیاراتی درحال گردش به دورخود دارند. در اغلب موارد تنها یک سیاره به دور ستاره در گردش دیده شده است که احتمالا سیاره پوشیده از گاز و بدون سطوح سخت است.

ترجمه؛ لنا سجادیفر

محسن شفائی جمعه 24 فروردین‌ماه سال 1386 ساعت 19:34

0 نظر

سرنوشت کره زمین چه می‌شود؟

حتی اگر از خشکسالی‌ و سایر عواقب تغییر آب و هوای زمین جان سالم به در بریم، و چند میلیارد سال دیگر زندگی کنیم،‌ کباب خواهیم شد.
در واقع در آن موقع خورشید به مرحله "غول سرخ" در تحول خود وارد خواهد شد، که به هر صورت که حساب کنید در این شکل زمین را خواهد بلعید و آن را بخار خواهد کرد.
البته یک امکان طبیعی، هر چند با شانس کم - حدود ۱ در ۱۰۰۰۰۰ وجود دارد که در طول این مرحله تورمی خورشید آنقدر جرمش را از دست بدهد که کشش جاذبه‌اش بر روی زمین از بین برود.
در این حالت کره زمین درون فضا رها خواهد شد، سیاره‌ای بی‌‌خورشید که در شبی سرد و تاریک و نهایتا دائمی سرگردان خواهد شد.بنابراین در این صورت همه ما یخ خواهیم زد.
البته چنده ایده هوشمندانه برای حفظ نسل انسان‌ها مطرح شده است، با این فرض که در آن زمان کسی وجود داشته باشد که آنها را به اجرا درآورد. ما می‌توانیم به سادگی به مریخ یا فراسوی آن نقل مکان کنیم.
یا در تئوری می‌توانیم جایی به یک سیارک چنگ بیندازیم و از جاذبه آن برای بالارفتن تدریجی در مدار حتی بزرگتری در اطراف خورشید قرار بگیریم، به این ترتیب از حاشیه تابه سرخ‌شده خودمان را دور کنیم.
راستی ماه چه می‌شود؟ در آن زمان ماه دیگر به صورت یک افسانه درآمده است. محاسبات نشان می دهد که ماه مدت‌ها پیش از آنکه ما بخار شویم متلاشی شده است.

محسن شفائی جمعه 24 فروردین‌ماه سال 1386 ساعت 19:32

0 نظر